Извадок од последниот, исклучително песимистичен дневнички запис на Стефан Сидовски (22 ноември 1992 година; Дневници, бр. 58, подлисток додатен кон крајот на тетратката) во кој Сидо се откажува и дефинитивно од натамошна документација на сопствениот живот, оправдувајќи ја одлуката со потполна разочараност од САД, Европа и Македонија – само година дена откако државата ја стекнува својатат независност.
Голем дел од младешките години на Стефан Сидовски се определени од неколку внатрешни конфликти. Покрај онаа меѓу желбата за осаменички живот и нужноста за вообичаен, Сидо често е растргнат и меѓу политиката и религијата – или, поточно, меѓу – од една страна – определбата да дејствува доследно на своите убедувања и наспроти барањата на власта и, од друга, притисокот да стане политички активен за да напредува во животот и кариерата. Следниов запис, подведен под датата 15 септември 1973 година, е еден од многуте во кои Сидо ја самоистражува оваа противречност.
Дневнички запис од 27 август 1973 година за неприпадноста и за меѓугенерациското препознавање, за младешката потрага по нешто длабоко и недефинирливо, како и за надежта дека иднината би можела да биде поубава од сегашноста (Дневник бр. 3, 131-133 стр.).
Размисли на Сидо за три дела на Толстој (30 јуни 1973 година, Дневник бр. 2, стр. 177-8)
Во следниов краток дневнички запис од 24 јуни 1973 година (Дневници, бр. 2, стр. 167-8), покрај неколкуте белешки по повод снимањето на Еден ден ден во животот на . . . , Сидо попатно прибележува и еден свој чест впечаток – дека снимањето филмови му е најголемата утеха во животот.
Голем дел од раните текстови на Сидо ја документираат неговата растргнатост меѓу она што тој го смета за единствените два начини да се одживее животот: вообичаено (во согласност со традицијата и очекувањата) и осаменички (наспроти текот и настрана од другите). Еден ран запис од неговите Дневници (бр. 1, 94-103 стр.) нуди едно од многуте интересни сведоштва за овие дилеми (25 април 1973).
Краток запис од Дневниците (бр. 1, 50-51 стр.) за причините околу неуспехот на Сидо да се запише на Филмската академија во Белград.
Како и многу други нешта, и Дневниците на Стефан Сидовски се пишувани со однапред дефиниран план. Оттука, предговорот кон нив е напишан цела седмица пред да е заведен првиот запис. Во него Сидо ја открива не само својата цел зошто го почнува Дневникот, туку и желбата на него да се наврати во староста, непосредно пред смртта, за да открие дали неговиот живот имал смисла, дали воопшто животот има некаква смисла.
